"Göç olsun, güç olmasın..."

 

Şubat ayının son günleri üzücü bitti. İdlib’den şehit haberleri geldi.

Önceki dönemlerde Astana’sından Soçi’sine, Tahran’ından Ankara’sına kadar pek çok yerde biraraya gelen Türkiye, Rusya ve İran, her toplantı sonucunda bir mutabakatın ortaya çıktığını söylüyorlardı. Mutabakat, ateşkes, gözlem gücü derken bir de baktık ki çatışmalar meydana geldi. Hükümetin gayri resmî ortağı Bahçeli’nin ifadesine göre bölgedeki askerî birliklerimize Rus uçaklarının dahil olduğu bir saldırı gerçekleşmişti. Millî Savunma Bakanı Hulusi Akar da oradaki birliklerimizin hareketlerini Rus kuvvetlerine bildirdiklerini söylemişti.

Diyalog ve diplomasî kanalları işletilse, acaba kayıp vermekten kurtulabilir miydik, neden savaşmak zorundayız, oradaki hedefimiz nedir ve hedefimiz gerçekleştirilebilir seviyede midir gibi soruları sormak için en hafif tabirlerle “hain, Esedçi, beşinci kol” gibi suçlamaları göze almak gerekiyordu. İstanbul Valiliği’nin başlattığı “Savaşa hayır” demeyi yasaklama işi başka illere de sirayet etti. Nitekim, çok değil, 3 gün sonrasında Moskova’da yapılan görüşmeler sonucunda çatışmasızlık süreci ortaya çıktı. Putin, şehitlerimiz için taziyetlerini bildirirken askerlerimizin orada olduğunu bilmediklerini söyledi, iyi mi...

Şehit Cenazeleri

Şehit cenazelerimiz sırasında bazı ilginç olaylar yaşandı. Birinde, cenaze namazı kılınırken bir kadın siyasetçi bir anda ön saflara geçerek poz vermeye başladı. Bir başka cenazede de namaza yetişemeyenler için cenaze namazı tekrar kılındı. Namaz tekrarı kararını YSK (Yüksek Salat Kurulu) verse, acaba kaç rüknünü geçerli sayıp, hangisini tekrarlatırdı? Şehitlik, cenaze, namaz gibi değerleri gündelik siyasete alet etmeye çalışmak ne kadar da sakil duruyor, değil mi?

Sınır Kapılarının Açılması

Şehit haberlerinin geldiği sıralarda, kendisine sığınan mültecileri artık beslemek zorunda olmadığını ifade eden ülkemiz, Avrupa tarafındaki sınır kapılarını içerideki mültecilerin AB ülkelerine serbestçe geçiş yapabilmesi için açtı. İktidar medyası gece gündüz sınır kapılarını göstermeye başladı. Yunan güvenlik kuvvetlerinin sert müdahaleleri ekrana getirildi. Sınırlarımızdan içeriye kaç kişinin girdiğini, ülkemizdeki toplam mülteci sayısını tam olarak söyleyemeyen yetkililerimiz, Yunanistan sınırını geçen mülteci sayısını dakika başı güncellemeyi ihmal etmedi. Çip mi taktılar, nasıl belirliyorlar bilmiyoruz. Sınırı geçenlerin çoğu, kapıdan değil nehirden, denizden geçtiyse saymak nasıl mümkün oldu acaba? Yunan tarafının kullandığı güç sonucu ölenler de var maalesef, arada kalan insanlar tam bir trajedi yaşıyor. “Göç olsun, güç olmasın” diyerek yollanan insanların çokluğu ile övünüyor medyamız, ama dedikleri kadar çok insan canını dişine takarak bizden kaçıyorsa kendimizi sorgulamamız gerekmiyor mu?

AKLI ESEN...

Şimdi bir ülke düşünün, farz-ı muhal, yıllar önce, Emevi Camii’nde namaz kılma vizyonu ve Esad’a kısacık bir siyasî ömür biçme sevdasıyla, Suriye’de çıkan iç savaşta muhaliflere yaptığı desteklerle taraf oluyor, zalim Esad’a zulmünü arttırma fırsatı sunarak milyonlarca insanın yurdunu terk etmesinde katkıda bulunuyor. Mültecileri “ensar” ruhuyla bağrına bastığını söylüyor, ama onları AB sınırına sokmayacaklarını garanti ederek bu hizmetin karşılığında para istiyor. Ne zaman AB ile işler kötüye gitse, mültecileri otobüslere doldurup sınıra göndererek kapıları açmakla korkutuyor. Nasıl ve niçin şehitler verdiğini izah etmekte zorlandığı bir zamanda gündemi değiştirmek için kapıları açıyor, kimseyi beslemek zorunda olmadığını söylüyor. Ölümlü müdahalelerle karşılaşabileceklerini bilerek herkesi oraya gitmeye teşvik ediyor. Bu ülkenin mültecilerle ilgili hangi sözüne güvenirdiniz? Mültecileri seviyor mu, onlara kendi vicdanını rahatlatmak için mi yardım ediyor, yoksa para için mi, belli değil. Aklına esen her fırsatta onları kapı önüne koymaktan ve ölüme göndermekten de çekinmiyor, hadi gel de çık işin içinden! Allah’tan, ülke olarak böyle bir komşumuz yok, zaten böyle bir ülke de yok, bunlar hep hayali faraziyeler...

Link: https://www.yeniasya.com.tr/adnan-nacir/goc-olsun-guc-olmasin_514161

Mesele Sadece Vergi mi?

İnternet tabanlı iletişim teknolojileri uzakları daha da yakın etti.

 

Çin’de üretilen, hammaddesi bir Afrika ülkesinden temin edilmiş bir ürünü, bir Avrupa ülkesine ait online satış sitesi üzerinden satın alıp Amerikan kökenli bir taşıma şirketi vasıtasıyla kapıya getirtmek mümkün olabilir. Arada fason üretici ve al-sat işi yapan komisyoncular dahil edilirse bir kaç millet/kıt’a daha işin içine girebilir. Ödeme işlemlerinde doğrudan ve dolaylı yollardan kaç sistem ve bankanın dahil olabileceğini saymıyorum bile. Bir parça malın satışı deyip geçmeyin, 72 millet ekmek kazanıyor olabilir kısacası.

Üretimin çılgınca bir hızda seyrettiği dünyada, büyük işler peşinde koşanlar muhakkak uluslar arası alanda müşteri kovalamak zorunda kalıyor. İnternet de bunun için en uygun mecra. Web sitelerinin hepsi neredeyse aynı uzaklıkta, adreslerini web tarayıcısına yazıp çağırabiliyorsunuz. Girişte çok şükür pasaport kontrolü yok (şimdilik). “Nerede vizen? Laptop’la giriş yapamazsın!” ya da “Müslüman ülkelerden ülkemiz sitelerine giriş yasaklanmıştır” diyen de yok. Web sayfalarının uzantıları bir ülke kodu ile bitiyor olup, barındırıldıkları sunucu bambaşka bir ülkede olabilir. Hele “bulut dedikleri bir şey var” ki ne, nerededir belli değildir, Binali Yıldırım Bey’e kulak veriyor ve fazla kafa yormaya gerek olmadığını düşünüyorum. Yani, “bir web sitesi nerededir, sınırları nerede başlar ve nerede biter?” sorusu “İstanbul tam olarak nerede başlar, tam olarak hangi noktayı geçince şehirden çıkmış sayılıyoruz?” sorusu ile kapışır.

Yerleşik sınırlarının dışına taşarak bütün dünyaya hizmet sunan web sayfaları ve mobil uygulamalar hayatımızın içine girdi. Google, Facebook, Twitter, Instagram, Uber, Airbnb, Booking.com, Amazon ve Ebay gibi pek çok platform küresel müşterilerden para kazanıyor. Bu noktada müşterilere ait şahsî verilerin işlenmesi ve kazanılan paraların vergilerinin ödenmesi problemleri tartışılıyor. Muhtemel bir anlaşmazlık durumunda başvurulacak mahkemenin hangisi olacağı muamması da var.

Paypal, 2016 yılında, sunucularının Türkiye’de bulunmasını isteyen BDDK ile anlaşamamış ve ülkemizdeki faaliyetlerini durdurmuştu. Emniyet Genel Müdürlüğü, bütün illere gönderdiği bir talimatla Uber araçlarına “korsan taksi” cezası kesilmesini istedi. TÜRSAB tarafından haksız rekabet suçlamasıyla mahkemeye verilen Booking.com servisleri Türkiye için kapatıldı. Airbnb ile Türkiye’de ev kiralayan iki İngiliz turistin kaldığı eve baskın düzenlenmesi ve pasaportlarına el konulması haberi, yakında bu platformun da yasaklanabileceği düşüncesini akıllara getirdi. Pek çok firmanın vergi mükellefi olabilmesi için kendilerinden Türkiye’de ofis açması istendiği biliniyor. Hatta en son mahkeme kararıyla Türkiye’den erişimi kapatılan Wikipedia için Ulaştırma Bakanımız, katıldığı bir televizyon yayınında “temsilcilik açmaları ve vergi vermeleri gerekiyor” dedi. Wikipedia’nın kâr amacı gütmeyen ve bağışlarla geçinen bir kuruluş olduğu bilgisini hatırlatalım.

“Usta” diye çağırdığımız neredeyse hiçbir esnafın fatura kesmediği, lüks görünümlerine rağmen vergi matrahı sıfır veya sıfıra epsilon komşuluğunda olan firmaların çok olduğu, özel hastanelerin bazılarının hasta istemedikçe fatura kesmediği, kestikleri zaman da vergisi düşük olan farklı bir fatura kalemi gösterebildikleri, sahibinden ibaresiyle ilânını verdiğiniz gayrimenkulun resimlerini sizden izinsiz ve habersizce kullanarak müşteri bulmaya ve komisyon almaya çalışan ve herhangi bir kayıt tutmayan emlâkçıların olduğu aklıma geldikçe, vergi meselesindeki ciddiyetimizi sorguluyorum. Son yıllarda art arda çıkarılan vergi afları, vergi toplayamadığımızı veya vergi sistemimizde ciddî sıkıntılar olduğunu göstermiyor mu? Makul oranlarda vergilerin olduğu ve adil bir sistemde bu kadar kaçak olur mu?

Yukarıda bahsedilen internet servisi veya mobil uygulamaların her ülkede mahalli olarak vergi vermesini istemek makul olabilir, ancak sınırların neredeyse olmadığı ve VPN, proxy kullanımı dahil pek çok yolla aşılabilecek erişim yasaklarını düşündüğümüzde bu yasaklar göstermelik kalacaktır. Üstelik turizmde en kötü dönemleri yaşadığımız, yolunu şaşırarak gelen kafileleri havaalanında çiçeklerle karşıladığımız bugünlerde, özellikle turizmle ilgili uygulamaların engellenmesi ne getirir, ne götürür hesabının iyi yapılması gerekmiyor mu?
Son olarak, küresel müşterileri hedefleyen uygulama ve ürünler geliştirmediğimiz sürece geliştirenlerin kazandıklarına bakıp vergi vermeleri ihtimali ile avunuruz. Apple firmasının değerinin 800 milyar doları aşması yeterince fikir vermiyor mu?

Link: http://www.yeniasya.com.tr/adnan-nacir/mesele-sadece-vergi-mi_432168